In gesprek met Joke Apon
Op een stralende lenteochtend, het leek wel een zomerdag, liep ik door de nieuwe wijk De Sandeling naar het mooi gelegen huis van Joke Apon. Ze vertelde me later, dat ze op slag verliefd was geworden op het huis toen haar dochter Caroline de tekeningen van een nog te bouwen huis in Ambacht liet zien en dat ze hier nog steeds met veel plezier woont.
Joke is in het eerste oorlogsjaar, 1941, in Schiedam geboren als 6e kind in een rij van 7. Ze denkt graag terug aan het warme nest waar ze uit komt en waar alles kon ondanks de oorlog met haar verschrikkingen en aan haar actieve ouders, die altijd voor iedereen klaar stonden. “Hoe ouder ik zelf werd”, zegt ze, “hoe meer bewondering ik heb gekregen voor mijn ouders en de opvoeding die ze ons gegeven hebben”. Ze herinnert zich nog goed de 2 motto’s die ze hadden: “Denk aan de buren” en “Denk aan de verf”. Na een fijne jeugd werd ze secretaresse op een advocatenkantoor. In haar vrije tijd zong ze graag en dat doet ze nog steeds met veel plezier. Haar andere passie is schilderen. Ook daar besteedt ze graag haar tijd aan. Ze leerde Jan Apon kennen en ze trouwden in Schiedam, waar ze ook gingen wonen. Hier werden hun kinderen Caroline en Jan-Paul geboren. Later verhuisden ze naar Ridderkerk en nadat ze in 1996 het huis van hun dromen in Ambacht gekocht hadden, kwamen ze hier wonen.
Kerkelijk werden ze toen welkom geheten door de heer G. van der Feijst en dat was zo prettig dat ze zich graag aansloten bij de groeiende gemeente Centrum, de voorloper van De Ark. Doordat Joke contactpersoon werd in De Sandeling, leerde ze al snel veel mensen kennen, zowel binnen als buiten de kerk. Ze heeft deze functie als zeer verrijkend ervaren, leerde de wijk en het dorp kennen en genoot van de groeiende kennissenkring. Maar tot Jokes grote verdriet hebben ze er niet lang samen van kunnen genieten, want in 2000 werd Jan ziek en een jaar na de diagnose ALS, is hij overleden. Toen stond ze er in 2001 alleen voor. Door de vele goede contacten die ontstaan waren, kreeg ze veel steun en ze besloot om samen met Anneke van der Feijst catechisatie te gaan geven aan de jeugd van 12 tot 18. Na enkele jaren werd haar gevraagd of ze ouderling wilde worden. Ze voldeed graag aan dat verzoek, want daarin en ook in het latere diaken-zijn kon ze heel haar hart kwijt. Nog steeds voelt ze zich heel thuis in De Ark, een eigen huis met een eigen predikant en komt er graag, zowel op zondag als door de week als er iets is. De muziekgroep die af en toe in de dienst speelt, is een toegevoegde waarde aan die dienst, vindt ze. Mooi en heerlijk om naar te luisteren. Waar ze ook van geniet is het grote aantal kinderen dat zo vrijmoedig in de diensten meedoet. Aan het einde van de dienst regelmatig koffie drinken, is een goede gewoonte. Joke sluit af met de woorden: “Ik zit nogal vooraan en zie niet altijd wie er allemaal zijn en ben dan blij dat de meesten even blijven napraten. De bedoeling hiervan is toch om mensen te leren kennen, meeleven met elkaar en omzien naar elkaar. Daarvoor zijn we toch een gemeente?”
Na haar bedankt te hebben, loop ik, door een nog steeds zonovergoten Ambacht, terug naar huis.
Gerelateerd:
- In gesprek met Teun en Hannie van Kooten
- In gesprek met Sander en Daphne Kap
- Interview met Wilma en Hans Visser
- Interview met Jaap en Caroline Scheurwater
- Interview met Pieter de Munck
- Interview met Karin Schook en Ben Veldman
- In gesprek met Kees en Trudie van Rosmalen
- In gesprek met Karin Snijders
- In gesprek met Gabriëlle Mons
- Bekijk meer interviews
