Het hele leven is een doorgeefbeweging, op allerlei manieren. We geven leven door van generatie op generatie. In de voedselketen is ‘eten en gegeten worden’ een doorgeefbeweging. De cellen van je eigen lichaam geven in een oneindige estafette van afsterven en vernieuwen hun functies en hun informatie door.

Als we vandaag in De Ark twee kleine kinderen dopen, staat ook dat in het teken van die beweging: een traditie wordt voortgezet, ouders zeggen toe dat ze de verhalen en waarden zullen doorgeven – en dan natuurlijk niet als een theoretisch informatiepakket maar als geleefd leven.

Onbewust geven we ook van alles aan elkaar door. In de afgelopen week zat ik in een kring met acht collega’s en we waren intensief met elkaar in gesprek. Mij valt soms op dat je dan zithoudingen van elkaar overneemt. We waren gestart met een oefening om te gronden, om niet in je hoofd te blijven zitten maar je hele lichaam bewust met de aarde te verbinden. Dus dan staan alle voeten stevig op de vloer geplant. Als dan in het gesprek iemand haar of zijn benen over elkaar slaat, duurt het niet lang of bijna iedereen doet dat. Of als iemand met een haarlok begint te spelen, of begint te geeuwen, let maar op: we zijn niet alleen goede doorgevers, we zijn ook goede overnemers, ontvangers, met heel ons wezen.

Daar zit een ernstige kant aan. We geven levensvreugde en vrolijkheid aan elkaar door, energie en hoop – maar ook angst en nervositeit, argwaan en verongelijktheid. Voor de duidelijkheid: je mag bang of boos zijn en als je het bent, mag je het vooral ook uiten en bij de naam noemen. Want zo gauw je het uit, kan het ook getransformeerd worden of opgelost, en een ander kan dan kiezen: ga ik er in mee of niet? Maar juist als je het binnen houdt, geef je het door, als spanning, als een wolk van onvrede of negatieve energie. Wat je niet oplost, geef je door. Je blijft er zelf mee zitten én je zadelt er je omgeving mee op.

We lezen vandaag in De Ark over Jezus die tientallen leerlingen uitstuurde om twee aan twee voor hem uit te gaan naar de dorpen die op zijn route lagen. Ze kregen de bijzondere opdracht om daar gewoon bij de mensen te zijn, met de energie van zijn liefde, om gastvrijheid te genieten en zich met de zorgen en vreugden van de mensen in te laten. Ze hoefden geen geloofsleer te prediken, ze hoefden niemand over een streep te trekken. Ze gaven de energie van God door. Die hadden ze niet in bezit, want stroom is er pas als het stroomt: pas als je het doorgeeft, is het er ook voor jezelf.

In dat verhaal staat ook een instructie voor het geval dat mensen je afwijzen. Schud dan het stof van die stad van je voeten, zegt Jezus, en ga verder. Dat wil zeggen: neem die afwijzing niet mee als een donkere wolk om jou heen. Als mensen je hun argwaan of afwijzing meegeven, probeer dat dan bij hen te laten, neem het niet mee, want voor je het weet geef je het ook weer door. Schud het af, kies ervoor om voertuig van de energie van zorgzaamheid en liefde te blijven.

Het zou een mooi werklijstje zijn voor elke dag: wat schud ik af, wat noem ik bij de naam, wat ga ik oplossen, en wat geef ik door? De toewijding waarmee je dat doet is een cadeau aan jezelf en aan de wereld om je heen. En ja, een cadeau is ook iets wat je doorgeeft.

7 juli 2019, Piet van Veldhuizen

Het verhaal over Jezus en zijn leerlingen staat in Lucas 10, 1-20. Een radiotoespraak die ik in januari 2016 hield over de Marcus-versie van dit verhaal, is nog na te luisteren maar de tekst ervan staat ook op mijn website.

Nieuwsbrief Ark op koers