Het schijnt een trend te zijn: steeds meer christelijke gemeenschappen gaan het joodse loofhuttenfeest meevieren. Tenminste, dat werd me afgelopen week verteld door Cnaan Liphshiz, een in Nederland wonende correspondent van de Jewish Telegraph Agency. Hij wilde er verslag van doen voor zijn Engelstalige joodse achterban, en kwam via-via bij De Ark terecht. Blijkbaar is het toch niet zo makkelijk om een kerk te vinden met een loofhut ernaast: je moet ervoor naar Hendrik-Ido-Ambacht, of all places!

Een zevendaags oogstfeest in september, als de zomer herfstig wordt, midden in die rijkdom van kleur en fruit en noten: ik vind het prachtig. Je bouwt een loofhut, een luchtig optrekje van snoeihout en/of riet waarvan het dak niet regendicht mag zijn. Je verlegt een deel van het leven naar die plek, onder je stevige dak vandaan. Je voelt het weer, leeft met de natuur. Je laat je dragen door de aarde, je laat je zegenen door de hemel. Je zoekt de eenvoud: thee, fruit, goed gezelschap, frisse lucht. Het is een feest van dankbare aandacht voor alles wat ons leven in stand houdt.

Ik vind dat nét iets mooier dan de Hollands-protestantse ‘dankdag voor gewas en arbeid’, die begin november op de kalender staat. Dat is de dag waarop de buit binnen is, waarop de boeren en tuinders de rekening van het seizoen kunnen opmaken. Ooit kwamen ze op die dag met een stapeltje bankbiljetten naar de kerk, want ze wisten dan wat ze konden missen. Maar loofhuttenfeest vier je voordat je weet wat het heeft opgeleverd: je viert het leven in het nu, het leven in afhankelijkheid van zon en wind en regen, van elkanders goedheid en die van God.

Behalve een oogstfeest is Loofhutten (Soekot) ook een feest dat terugdenkt aan de woestijntijd van het oude Israël, de nomadentijd zonder steden en huizen. Het feest roept op om terug te durven naar die kwetsbaarheid en die eenvoud. Een week lang ontspullen en uit de vesting van je dichtgetimmerde leven komen. Even alles loslaten wat in beton gegoten is, en merken hoe heerlijk dat kan zijn!

We hebben een loofhut bij De Ark, waarin we hopelijk een aantal vergaderingen en gesprekskringen en jeugdmeetings kunnen houden. We gaan niet precies het joodse recept volgen. Dat doen we ook niet met Pasen (Pesach) en Pinksteren (Sjavoeot) – die feesten komen van de joodse feestkalender maar hebben in de christelijke traditie een eigen vorm gekregen. Loofhuttenfeest is het derde grote pelgrimsfeest op de oude joodse kalender, maar de christelijke traditie heeft daar (bij mijn weten) nooit iets mee gedaan.

Nu we zoeken naar vergroening, duurzaamheid, milieubewustzijn, nieuw contact met de aarde en de elementen – is dit precies het feest dat we nodig hebben. Drie maanden na Pinksteren, drie maanden voor de Kerst. Hoeveel mooier wil je het hebben?

23 september 2018, Piet van Veldhuizen

Op de foto: Cnaan Liphshiz (links) luncht samen met mij in de loofhut naast De Ark. Zie ook zijn live report op de Facebookpagina van JTA

Nieuwsbrief Ark op koers