AANDACHT EN ZEGEN

Wat heb ik toch een merkwaardig beroep. Tijdens bezoeken en in mijn spreekuren luister ik veel, op zondagmorgen en in cursussen praat ik veel, maar in beide gevallen is de vraag: wat doe ik eigenlijk, wat voeg ik toe, welk resultaat bereik ik? Sommige mensen zeggen: dat de kerk (hier, vooralsnog) niet leegloopt. Vanuit mijn eigen positie bezien zou dat betekenen dat ik mijn broodwinning op peil houd. Dat zal de belastingdienst verdienstelijk vinden, maar wie is er verder mee geholpen? Nee, als ik met mijn predikantsberoep iets te bieden heb, dan is het aandacht – en dat ik mensen kan zegenen. Wel mooi, een A en een Z. Twee ontastbare dingen, op het randje van niets, maar het kan je levensopdracht zijn.

Afgelopen vrijdag was ik bij een bijzondere studiedag in conferentieoord Hydepark in Doorn. Dat is de centrale studielocatie van de Protestantse Kerk in Nederland. Predikantenvereniging Op Goed Gerucht hield daar een dag over ‘pionieren’ – over bijzonder predikantswerk aan de rand van de kerk of op plekken waar geen kerk (meer) is. Pioniers, zei een van de sprekers, zijn mensen die de gave hebben om niet in hokjes te passen. Pionierende predikanten zijn met aandacht en zegen aanwezig op onverwachte en onwaarschijnlijke plekken. Niet om reclame voor de kerk te maken of om mensen tot onze overtuigingen te bekeren. Wat er gebeurt als je bereid bent om ergens met aandacht en zegen te zijn, dat kun je onmogelijk voorspellen. Een ding is zeker, namelijk dat het jezelf verandert. En iemand vroeg: moeten we van mensen christenen maken, of moeten we van christenen mensen  maken? Dat laatste begint bij jezelf.

In de middag waren er workshops over diverse thema’s. Een ervan werd aangeboden door Dansklooster en bestond uit anderhalf uur dansen in de kapel. Op allerlei ritmes, van meditatief tot uitbundig, om in jezelf te keren en uit je dak te gaan. Met een spiegeltje in de hand om jezelf te zoeken of, via-via, de blik van de ander, of met een voile om te zwieren en tenslotte met een kaars om biddend tot rust te komen. Dat was het moment waarop die twee woorden me te binnen kwamen als samenvatting van wat ‘wij dominees’ te bieden hebben: aandacht en zegen.

Vandaag is het zondag, en in De Ark lezen we het Bijbelverhaal (uit Marcus 1) over een bezetene, een ‘man met een onreine geest’ met wie Jezus in de synagoge wordt geconfronteerd. Exorcisme, denk je dan, er wordt een boze geest uit iemand verdreven door Jezus die zijn machtswoord spreekt. Ik zal beloven dat we daar in De Ark niet mee gaan experimenteren. Maar wat mij aanspreekt in zo’n bozegeestenverhaal is dat je verschil maakt tussen de mens zelf en zijn bezetenheid. Jezus ziet dat achter die gevaarlijke gekte een kostbaar mens schuilgaat – en hij verdrijft de gekte maar de mens mag blijven. Wij zouden gezegd hebben: daar heb je die gek weer, die is gewoon zo, hopelijk gaat hij ergens anders gek doen. Het verhaal zegt: nee, die gekte moet weg maar die mens moet blijven. Wij zijn Jezus niet dus we hebben er vast meer geduld en tijd voor nodig, maar dat verschil moeten we maken, tussen wat er in jou of mij gevaren is en jouzelf of mijzelf. Dat verschil maken, zo moeizaam als dat vaak in de praktijk gaat – dat is zo’n kwestie van aandacht en zegen.

28 januari 2018, Piet van Veldhuizen

Het fotootje heb ik gejat van de Facebookpagina van Janneke Nijboer (de spreekster op de foto) die samen met Berthe van Soest de studiedag heeft georganiseerd en het ‘pioniersgeestnetwerk’ van Op Goed Gerucht runt.

Over een andere versie van het aangehaalde Bijbelverhaal (namelijk uit het Lucas-evangelie) heb ik ooit een stuk geschreven onder de titel ‘Heilzaam onderscheid’.

Nieuwsbrief Ark op koers