Meer tussen hemel en aarde (32): uit je vel barsten
Vandaag nemen in De Ark acht kinderen afscheid van de kinderkerk. Ze zitten komende week nog op de basisschool, maar na de zomer gaan ze naar de brugklas. Nog één week zijn ze de grootsten op het schoolplein. Op hun nieuwe school beginnen ze als de kleintjes.
Het doet me denken aan hoe een kreeft groeit. Het harde vel wordt van lieverlee te krap en dan komt er een moment dat hij (m/v) eruit barst. Het nieuwe velletje heeft zich al onder het oude pantser gevormd, elastisch en ruim. Heerlijk, hij kan weer een poosje vooruit. Tijdens het vervellen moet hij zich schuil houden want o, wat is hij dan kwetsbaar. Het nieuwe vel moet eerst weer hard worden. De kreeft gaat steeds beter in zijn nieuwe vel zitten – totdat hij ook daar weer uit barst. Om de zoveel tijd is het dus crisis, maar je kunt er ver mee komen: begin dit jaar stierf een 80-jarige kreeft in Harderwijk. Niet van ouderdom maar van de stress nadat hij uit de kerstkeuken was gered.
Het is een mooi beeld van onze eigen ontwikkeling. Om rustig te groeien en goed in je vel te zitten (fysiek maar ook intellectueel en spiritueel) heb je baat bij een stabiele omgeving. Maar daar kun je ook in vast komen te zitten. Voor echte verandering, voor een groeisprong naar iets nieuws, moet je uit dat stabiele vel barsten. Naar een andere school, naar ander werk, weg uit je vertrouwde omgeving of uit een warm nest. Dat is doodeng. Je zou het liefst net als die kreeft onder een grote steen wegkruipen. Want tijdens die sprong naar het nieuwe ben je o zo kwetsbaar. Maar zonder die sprong slibt je leven dicht, dus je moet wel.
Je doet zo’n groeisprong bijna altijd alleen. De andere kreeften snappen niet waar je moeilijk over doet: het zit toch heerlijk, dat harnas van ons? Wat zeur je nou over te krap en te benauwd? Denk je soms dat je verder bent dan wij allemaal?
We lezen vandaag in de kerk een verhaal over Jezus in zijn eigen stad Nazaret. Overal in de omgeving wordt over hem gepraat, de mensen hangen aan zijn lippen, zieken willen door hem aangeraakt worden. Maar in Nazaret zeggen ze: hij is toch gewoon een van ons? Waarom moet hij zo nodig anders doen dan wij? Wat denkt hij wel? Het oordeel van de eigen groep kan soms zo meedogenloos zijn. Het wil je klein houden, terwijl je nu eenmaal uit dat oude pantser bent gebarsten. Je moet er soms de eenzaamheid voor opzoeken: even weg uit de kerk, uit je familiekring, uit die club die al te close is. Je moet je nieuwe vel eerst laten uitharden, wennen aan je nieuwe vorm.
De zomervakantie begint. Kinderen worden middelbare scholieren. Studenten worden jonge ondernemers of mensen met een beroep. Maar daar stopt het niet. Elk volgende vel van de kreeft staat ook weer een keer op springen. Dat gaat ons hele leven door – en wat wij de dood noemen, zou dat niet het moment kunnen zijn waarop we uit de harde huid van het aardse leven barsten om in andere kaders een nieuwe bestaansvorm te vinden?
Hoe dan ook: ik wens veel mensen toe dat ze in deze vakantie die grote steen vinden waaronder ze uit hun vel kunnen barsten en in hun nieuwe vorm kunnen groeien.
8 juli 2018, Piet van Veldhuizen
De foto van het babykreeftje, ongeveer 2 cm klein, nam ik in februari 2016 in de National Lobster Hatchery in Padstow, Cornwall. Om de kreeftenstand op peil te houden, worden daar kreeftjes in een beschermde omgeving opgekweekt tot ze vaak genoeg uit hun vel gesprongen zijn, dus groot genoeg zijn geworden, om met goede overlevingskansen de zee in te gaan. Duikers zetten de jonge kreeften dan op gunstige plekken onder een steen.
Over de tachtigjarige kreeft in Harderwijk las ik hier.
Gerelateerd:
- Een heilig rollenspel
- Tomas Dubbelman
- Waar het hart vol van is
- Heb je vijanden lief (maar hoe doe je dat?)
- Kom zelf maar kijken
- Water en wijn
- Liefde, het nu, de neus en de eeuwigheid
- Liefde, o help!
- Pay it forward
- Bekijk meer columns
