De straat tegenover De Ark heet Dadelgaarde, maar de gemeente heeft er ooit hazelaars geplant. Niet zoals je ze in het wild kunt tegenkomen, als notenstruiken die een haag vormen, maar als echte boompjes met een stam en een kroon. Recht tegenover De Ark staan er zes bij elkaar, en verderop staan er nog tweeëntwintig, telkens één bescheiden boompje tussen de parkeervakken. Al halverwege september kraakte het onder de banden van fietsen en auto’s van de nootjes. In stekelige trosjes vallen ze uit de boom, en zodra ze uitdrogen, rollen de nootjes los over straat. Soms veegt een ijverige bewoner ze aan de kant.

Vijf weken geleden raapte ik onder twee boompjes in een paar minuten een grote schaal vol hazelnoten bij elkaar. Ze zijn klein maar de smaak is geweldig. Met een goed afgestelde griptang kun je gemakkelijk de schil kraken zonder het nootje te verpletteren. Al doende bedacht ik hoe ik pure chocolade zou smelten om mijn eigen reep met hele hazelnoten te maken. Maar ze waren te lekker, ze hebben de chocola nooit gehaald.

In de afgelopen weken heb ik heel wat reclame voor deze gratis lekkernij gemaakt, maar er is geen run op gekomen want ze liggen er nog steeds. Raar eigenlijk, dat we ze blijkbaar liever uit plastic hebben dan van de boom. In de afgelopen dagen heb ik nog een keer geraapt – opnieuw was de schaal bij het tweede boompje vol.

Toch zag ik nu dat er ook andere kapers op de kust zijn. In nogal wat nootjes was een schattig rondje geknaagd, tandje voor tandje, alsof er een dekseltje af was gegaan. Precies groot genoeg om het nootje eruit te kunnen lichten. Dat is woelmuizenwerk. Dus als je hier ’s nachts op straat zou gaan zitten en je zou je niet verroeren, dan zou je ze aan het werk zien, ijverig en geconcentreerd, handjes om de noot geklemd. Voor een muisje is zo’n noot te groot om mee te nemen, dus het werk moet ter plekke gebeuren. Zij met hun tandjes en ik met mijn tang: het voelt collegiaal.

De notenweelde doet me denken aan een boek dat ik onlangs weer terugvond in mijn boekenkast: De luxe van Jezus. Dat gaat over ‘een spirituele kijk op luxe’. Volgens dat boek is alles in de schepping gebaseerd op overvloed. Alles wat zaad produceert, maakt oneindig veel meer dan er strikt nodig is – kijk maar naar de nootjes en kijk maar naar jezelf. Kwistigheid is de norm, zuinigheid is een uitzondering. Het boek zegt: zo is God. Niet enghartig maar ruim. Dus wees met je geloof niet krampachtig, maar ontspan.

Geniet van de ruimte, de overvloed – maar zoek ze dan wel waar ze is. Bijvoorbeeld op je stoep als het daar nootjes regent. Zie het als een knipoog uit de hemel!

14 oktober 2018, Piet van Veldhuizen

Op meerdere websites kun je vergelijken hoe verschillende diersoorten aan hazelnoten knagen. Die mooi uitgeknaagde rondjes komen van woelmuizen, hazelmuizen of eekhoorns – en voor zover ik weet komen alleen van die eerstgenoemde muizenfamilie soorten voor in ons dorp.

Het boek ‘De luxe van Jezus. Een spirituele kijk op luxe’ is geschreven door Werner Tiki Küstenmacher (dezelfde van wie ik het boek God 9.0 heb vertaald) en uitgegeven bij Forte B.V. in 2009.

Nieuwsbrief Ark op koers