Meer tussen hemel en aarde (50) – Imago
Het latijnse woord imago betekent ‘beeld’. We moeten wel aan ons imago werken, hoor ik soms: we moeten naar buiten toe een gunstig beeld neerzetten van wie we zijn. Bedrijven doen dat, verenigingen, en ook kerken. Iedereen wil er graag goed op staan. Als dat niet wil lukken, heet dat een imagoprobleem.
Het lastige daarvan is dat je altijd op het randje van bedrog zit. Er worden maatregelen genomen, lees je soms, ‘om het imago van de organisatie te verbeteren’. Hoezo? Waarom niet om de organisatie zelf te verbeteren? Klopt het beeld wel met wat erachter zit? Wat helpt het oppoetsen van een beeld als de werkelijkheid er niet beter van wordt?
Het woord imago wordt ook in de biologie gebruikt, voor het volgroeide stadium van een insect. Je hebt eerst een rups of made, dan een pop, en tenslotte het imago: de vlinder of libelle. Een rups kan dus alleen aan zijn imago werken door veel bladeren te eten. Hij kan niet net doen of hij een vlinder is, hij kan alleen onderweg zijn naar dat stadium. Hij moet zich niet vermommen maar verpoppen, en zelfs dan is hij er nog niet. Het imago is het eindbeeld, dat wat zich tenslotte ontpopt.
Vanwaar deze wijsheden op het Paasfeest? Omdat er een belangrijke christelijke waarheid in schuil gaat. In het eerste hoofdstuk van de Bijbel wordt gezegd dat God de mensen ‘naar zijn beeld’ heeft geschapen. God had zichzelf in gedachten toen Hij de mensen schiep. Hij zag het voor zich hoe het moest worden. Beeld van God, imago Dei in kerklatijn.
Misschien denk je nu: nou, dat is dan slecht gelukt, of God heeft een stevig imagoprobleem. Maar wacht even – het project is nog niet af. Net als iedereen die scheppend werk doet, werkt God toe naar het beeld dat Hij heeft. Zolang het werkstuk niet af is, denk je: het lijkt nog nergens naar en wat een troep komt ervan! Maar de kunstenaar ziet het al voor zich en trekt het werkstuk langzaam naar het eindbeeld toe. Het imago.
Met Pasen zeggen we dat Jezus is opgestaan, door de dood heen in Gods licht. Dat is waartoe we allemaal bestemd zijn. Ergens in de Bijbel staat daarover: ons leven is met Christus verborgen in God. Wat we nu hebben is het nog niet helemaal, soms lijkt het echt nergens op. Maar God ziet al in ons hoe we zullen zijn als het af is. Hij kijkt ons als het ware die kant op.
Wij leggen elkaar dikwijls vast op beelden uit het verleden. Zoals je gisteren was, daar reken ik je vandaag op af. Eens een dief is altijd een dief. Maar de God van Pasen spreekt ons niet op ons verleden maar op onze toekomst aan. Hij veroordeelt ons niet om alles wat nog niet af is en om alle brokken eromheen, maar verheugt zich op wat eruit zal komen als deze realiteit zich ontpopt tot zijn ware imago.
Als ik aan een klus begin, bijvoorbeeld om een meubel te maken, zie ik al voor me hoe mooi het kan worden. Halverwege vraag ik me weleens af wat ik allemaal overhoop heb gehaald: zoveel rommel en het wil maar niet af komen. Maar het eindbeeld houdt me gaande, ook als de mensen om me heen hoofdschuddend kijken naar die hele tobberij. Zo ongeveer moet het zijn met God en zijn project ‘wereld’. Met Pasen is het eerste exemplaar van een voltooid mens opgeleverd, uit de schillen en het zaagsel vandaan. Hij heeft een ereplek gekregen in Gods licht, waarvan we ons hier midden in de werkplaats geen enkele voorstelling kunnen maken. Zolang je daar niet bent, ben je niet meer of minder geslaagd en al helemaal niet afgekeurd: je bent gewoon nog niet af, maar je imago, je voltooide zelf, is er al: in de scheppende Geest van God.
21 april 2019, Piet van Veldhuizen
De woorden ‘uw leven is in Christus verborgen in God’ zijn te vinden in de Brief aan de Kolossenzen, hoofdstuk 3 vers 3.
De foto van de libelle komt uit de reisblog van een lid van De Ark, ‘Wilma in Malawi’.
Meer Column:
