Mozes in quarantaine
Veertigdagentijd, zo noemen we de periode op weg naar Pasen. Dit is de derde zondag in de veertigdagentijd. Jezus was veertig dagen in de woestijn om te vasten en op de proef gesteld te worden (dat lazen we twee weken geleden). Mozes was veertig dagen op de berg, in de aanwezigheid van God, om de leefregels voor zijn volk te ontvangen. Veertig dagen – in het Frans kun je dan zeggen: une quarantaine de jours.
Het is een grappig toeval dat ons woord quarantaine die letterlijke betekenis heeft: veertigtal. Dat komt doordat ooit, toen de pest door Europa waarde, een veertigdaagse afzondering nodig was om zeker te weten dat een schip de pest niet had meegebracht. Quarantaine, veertigdagentijd. Bijzonder hoe die twee begrippen elkaar nu weer ontmoeten.
We lezen vandaag over Mozes op de berg en over Jezus op de berg. Allebei zijn ze weggeklommen van het rumoer, weg uit de menigte. Ik stel me voor hoe het gekakel en geschreeuw steeds zachter klinkt naarmate ze hoger komen. Ik voel bijna hoe de druk van hen afvalt, hoe ze vrij worden van alles wat daar beneden voortdurend aan ze trekt. Al die verwachtingen van mensen, al die eisen, die klachten. Iedereen wil van alles, iedereen is ongeduldig. Bij Mozes willen ze eten en drinken en comfort en een goed plan, ze willen gelijk krijgen in hun ruzie met de buren, ze willen weten hoe het morgen verder gaat. Bij Jezus willen ze aangeraakt worden, genezing en troost krijgen, of ze willen wonderen zien, ze willen een leider die hun dromen vervult, ze willen dat hij zich bewijst als de messias, de gezondene van God.
Dus de berg op, de eenzaamheid in, dat is in de eerste plaats: boven al dat gedoe uitgetild worden. Even weg uit de druk en de stress en het gezanik aan je hoofd. Even alleen zijn met jezelf en met God. Even opengaan zonder dat ernaar gegraaid wordt. Jezus gaat stralen, het licht van God stroomt even vrijuit, hij kan zijn wie hij is: kind van God, licht van de Eeuwige. Over Mozes wordt later verteld dat hij straalt als hij terugkomt uit zijn quarantaine op de berg – hij moet zijn gelaat bedekken omdat hij de mensen anders verblindt.
Quarantaine – wat een kans! Om jezelf terug te vinden, om God te vinden. Stil en leeg worden en ervaren dat je gedragen wordt. Niet afleiding zoeken en doorconsumeren, niet je suf googelen naar het laatste nieuws en de supermarkten afschuimen voor de laatste rollen wcpapier. Maar eindelijk eens op een rijtje zien te krijgen waar je in de diepte van je ziel naar verlangt, en waar je bang voor bent, wat je écht graag wilt en wat je écht niet wilt, wat je draagt en wat je drijft en wat je tegenhoudt. Schrijf het op of spreek het in, schilder het of kneed het in klei, zing het, speel het.
En pas op, vóór je het weet is het weer voorbij. Jezus moest weer afdalen en onmiddellijk sloeg alle gedoe en rumoer weer toe. Mozes kwam terug en het was een heksenketel. Ik hoor ze allebei denken: was ik maar boven gebleven – maar dat kan niet, je hebt iets te doen in de wereld. Dus zolang de quarantaine duurt of de lock-down of wat dan ook: zie het als een kans. Ik wens iedereen een gezegende veertigdagentijd.
15 maart 2020, Piet van Veldhuizen
Gerelateerd:
- Kerk op maat
- Een verruimd en vernieuwd Godsbeeld
- Een heilig rollenspel
- Tomas Dubbelman
- Waar het hart vol van is
- Heb je vijanden lief (maar hoe doe je dat?)
- Kom zelf maar kijken
- Water en wijn
- Liefde, het nu, de neus en de eeuwigheid
- Bekijk meer columns
